این روزها، آسمان مدینه دگر بار، در پس غروب غم، کز کرده است. بقیع، دوباره سیاه پوشیده است؛ و باز زخمی عمیق بر جگر شیعه شعله می‌كشد.

این بار، پنجمین ناخدای کشتی ایمان، او که دریا دریا علم، از سینه‌اش جاری بود، او که از کلامش وحی می‌جوشید و از زبانش باران حدیث می‌بارید، چهره در خاک کشیده است؛ مظلوم و غریبانه.

وارث دردهای کربلا بود و علم بی‌کرانش، بیدارکننده خاک؛ و رسایی خطبه‌هایش لرزه بر اندام جاه‌طلبان می‌انداخت. باقرالعلوم بود و گسترش‌دهنده و شکافنده دانش.